BU PASTAYI KİM YAPTI BİLİYOR MUSUNUZ?

Bu pasta, Fransa’da oturan arkadaşım Pembe’nin on yedi yaşındaki oğlu, Serkan tarafından ağabeyi Şahin’e doğum günü armağanı olarak Fransa’da yapıldı.

Geçen hafta bir gün, öğle vakti bir telefon… Açtım, Serkan Fransa’dan arıyor. “Merhaba Işıl Teyze”, deyip hal hatır sorma faslından sonra “Ayın yirmisinde ağabeyimin doğum günü için ben pasta yapmak istiyorum; ne dersin yapabilir miyim?” dedi. Çok şaşırdım tabii. Kışın bize geldiklerinde yaptığım kurabiyeleri, pastaları çok sevmiş; hepsini inceleyip nasıl yapıldıklarını sormuş; hatta eline verdiğim şeker hamurlarını kalıplarla kesip merakını biraz gidermişti. Dönerlerken onlara yaptığım kurabiyelere çok mutlu olmuştu. Ancak bu merakın onu buralara (pasta yapma) getireceğini hiç tahmin etmemiştim.

Serkan, “Annem yapamazsın, çok zor bir şey; ben elimi hiçbir şeye sürmem! Dedi. Ama ben yapmayı çok istiyorum.” Deyince ben de “İstersen yapabilirsin Serkancığım.” Dedim. Dedim ama beni de aldı bir düşünce. Düşünebiliyor musunuz? On yedi yaşında, yemek yeme dışında mutfağa hiç girmemiş bir erkek çocuğuna, Türkiye’den Fransa’ya, anlayacağınız uzaktan kumanda ile pasta tarif etmek… Evet, çok güçtü; ama Serkan çok istekli ve kararlıydı. Öncelikle nasıl bir pasta hayal ettiğini sordum. O da “Türk bayrağı gibi kırmızı, iki katlı, şeker hamurlu; içi de senin bize yaptığın gibi bir katı fındık krokanlı, bir katı da frambuazlı.” Deyince işimin bir hayli zor olacağını tahmin etmiştim. Ancak onun hevesini de kırmak istemiyordum.

Bundan sonra sıra pasta malzemelerinin teminine gelmişti. En önemlisi de şeker hamuru idi ve maalesef Fransızlar şeker hamurunu bilmiyorlardı. Paris kazan, Serkan kepçe bir hafta boyunca şeker hamuru aradı. Karşılıklı internetten video klipler (şeker hamurunun kaplanması, kesilmesi aşamaları) gönderildi. Sürekli malzemeler konusunda fikir alışverişinde bulunuldu. En nihayetinde Serkan şeker hamurunu bulup da bana telefon ettiğinde sesinden heyecanı belli oluyordu. Bir “Buldum Işıl Teyze!” demesi vardı ki Arşimet bile suyun kaldırma gücünü bulduğunda bile bu kadar sevinmemiştir herhalde.

Serkan, diğer malzemelerde de sıkıntı yaşadı. Kremanın, fındık krokanın ne olduğunu bilmiyor; ben de oradaki ürünleri tanımadığım için ona anlatmakta zorluk çekiyordum. Ama ikimiz de bu yola baş koymuştuk; yapacaktık bir kere.

Bir hafta süren msn, mail ve telefon trafiği ile pastanın nasıl yapılacağını anlattım. Ağabeyine sürpriz olmasını istediği için pastayı kendi evinde değil de akrabaları olan Selma ablasının evinde yapmaya başladı. Sağ olsun, Selma’nın da yardımıyla altı üç kattan çikolatalı, üstü de yine üç kattan frambuazlı olarak yapıldı. Serkan şeker hamurunun kalitesinden çok memnun olmasa da pastasını kaplamıştı. Üzerine de ay ve yıldızı yerleştirip fotoğrafını bana gönderdiğinde ben de çok mutlu oldum. Çünkü Serkan gerçekten bu pasta için çok koşturdu, her türlü zorluğun üstesinden gelmek için elinden geleni yaptı; azimle çalıştı. Sonunda, pasta çok güzel görünüyordu.

Şunu bir kez daha anladım ki insanlar, hayallerinin peşinden gittiklerinde, kararlı, azimli, çalışkan olduklarında aşılamayacak güçlük yoktur.

SERKANCIĞIM, SENİ KUTLUYORUM. AZMİN, TUTKUN, KARARLILIĞIN, OLUMSUZLUKLAR KARŞISINDA YILMADAN YOLUNA DEVAM ETMEN BENCE HERKESE ÖRNEK OLMALI CANIM.

Şahinciğim, Serkan gibi bir kardeşin olduğu için umarım sen de çok mutlusundur. Doğum gününü kutlar; hep birlikte sağlıkla, mutluluklarla dolu, uzun ömürler sürmenizi dilerim.