TATİL LEZZETLERİ 2

Merhaba...

Bir süredir annemle olan bazı kişisel sorunlarımızdan ötürü annem bloğunda epeydir bir şey yayınlayamıyor. Ona bir sürpriz yaparak daha önce fotoğraflarını yüklediğim bu posta yazı yazıyorum. Sanırım aramızdaki sorun birbirimize karşı hoşgörülü, sabırlı olamayışımız.

Her neyse... Yazımı okurken zaten üslubun farklı olduğunu göreceksiniz. Lütfen okurken bizim sorunlarımıza odaklanmayın ve tatil dönüşü gördüklerimizi izleyin...


Duygu (sayfanın altlarında görünen "keltoş" pericik)


Annem Bodrum'dan dönerken mola verdiğimiz çeşitli yerlerde bazı fotoğraflar çekti. Burada da (resimden anladığım kadarıyla) lor peyniri görüntüleniyor. Ailecek loru çok severiz. Genelde tatlı loru kahvaltıda yeriz. Tuzlu lor ise böreklerde kullanılır.


Bu fotoğraf ve alttaki fotoğraflarda portakal, ceviz, zencefil ve havuç reçelleri ile meşhur Aynur hanım teyzenin reçelleri duruyor. Annem reçellerin canlı renklerine bayılmıştı. Ayrıca, Aynur teyzenin kavanozlarının üstünde duran yassı şeyler de benim bayılarak yediğim bazlamalardır diye düşünüyorum. Ahh ah! yemek nasip olmadı...

Yanlış görmediniz... Bu Milas Pazarı'ndan bir görüntü. Annem özellikle pazara gitmeye bayılır, orada deşarj olur. İstanbul'da dolabın bomboş olacağını düşünerek Milas Pazarı'na "geçiyorken" uğradık. Annem eline fotoğraf makinesini alıp arabadan inerken ben nereden bilecektim bu pazar gezmesinin bir saat süreceğini? Ama iyi ki annem var ve iyi ki o gün alışverişi yapmış. Hakikaten de evdeki buz dolabında artık in ve cin bile sıkılmış, çift kale maçı bırakmışlardı.

İşte... Onsuz olmaz! Durakladığımız başka bir yerde de köpük kaplara konmuş mantarlar gördük. İşin en güzel yanı bu mantarların ortalarına bir tür peynirle kekiğin karıştırılıp konması olmuş. "Hemen fırına sür, beş dakika sonra yemeğin hazır." cinsinden... Benim gibi aceminin de acemisi ahçılar için birebir. Anem de pratik olduğu için beğendi.

Yaz aylarının vazgeçilmezi, incir... Özellikle yol kenarlarında satılır, o zamanlar çok rağbet görür. Sindirime katkısı büyüktür. Midenize dosttur. Fakat ne hikmetse Duygu Yalçıner bir türlü bu meyveyi sevememiştir. Sadece incirleri taşıyan minik sepetler hoşuna gider. Olsun, varsın. Işıl Hanım yine de eve dönerken yolda durup incir almadan dönmez. Arabayı kullanan, efor sarfeden eşine de arada bir yedirir. Bu özel ilgiden dolayı herhalde eşi de memnundur.

Karşınızda kestane şekerinin binbir halinden biri. Sevimli olmuş. Üzerine çikolata dökülmüş. O an sadece bu çikolatadan dolayı beni cezbetmişti. Sanırım Bursa civarlarında mola vermiştik ve oradaki benzincinin yakınındaki Kafkas'a da uğradık. Annem Kafkas'ın ürünlerini beğenir. Özellikle de kestane şekerini. Nedendir anlamam. Benim kestaneyle, şekeriyle aram yoktur. Ama annem de kışın çok daha güzel kestane şekerleri yapar ve hala başka markaların, başkalarınınkinin güzel olduğunun söyler. Bu aşırı alçakgönüllü olma huyu insana ne kazandırır bilmem. Ama annem böyle yaptığına göre bir bildiği vardır. Zaten aramızdaki sorunlardan biri de onun benden çok fazla tecrübeye sahip olması ve her zaman doğru olanı, ileriyi görebilmesi. Ben o kadar ileri görüşlü değilim... Konuya dönelim! Bursa taraflarında olduğumuza göre az yolumuz kalmış olmalı. Bakın, aşağıda...

En sonundaaa! Evim evim güzel evim! İstanbul'daki herşeyi özlemişiz. Annemin her hafta gittiği Salı Pazarı da dahil... Hatta ben bile iki, üç defa pazara gittim. Kısacası, Işıl Yalçıner yol yorgunluğu nedir bilmez, arı gibi çalışır, kelebek gibi... Yok ya, o söz öyle değildi. Neyse... Eve döndükten sonraki salı günü annem yine pazardaydı. Bir süre önce yan apartmandaki komşular biber ve patlıcan kurutmuşlardı. Annemin de canı istemiş sanırım. O gün pazardan bolca biberle patlıcan aldık. Kurumakta olan hallerini ve kurumuş olan hallerini azıcık yukarda ve aşağıda görüyorsunuz.

Yalnız burası Bodrum veya başka herhangi bir yazlık belde değil; her daim hava güneşli de değil. Mesela biz geldik, üç gün çok sert rüzgar esti. Ayrıca balkonda sebze kurutmak daha da zor. Güneş sabah- öğle- akşam yer değiştiriyor. Yazın yazlıklarda daha iyiydi. Geniş teraslara, balkonlara sererdik, iki günde kururdu sebzeler. Eee... Tabi biberlerin kuruması da epey vakit aldı haliyle.

Aaaa... Bakın biberler kurumuş kızarmış bir anda ve patlıcanlar da pijamalı pijamalı, hafiften solmuş duruyorlar.

Annem ceviz reçeli alır da ben bloğa koymaz mıyııım? Kabul, fotoğraf başarılı değil. Simsiyah çıktı caanım reçel. Ama inanın, ben de çıplak gözle bakınca siyah gördüm. Yemekte seçicilik huyum yine devreye girdiğinden tabii ki ceviz reçelinin de tadını bilmem ben. Ne pis bir huydur bu. Kurusuun!

Bir genç kızdan büyüklerine tavsiyeler: Siz siz olun, çocuğunuz teknolojiden anlıyor diye kendinizi küçük görmeyin. Tam tersini yapın ve "O bilgisayarı biliyorsa ben de öğrenirim!" diyin ve karıştırmaya başlayın bilgisayarınızın "desktop" undaki dosyaları. Bunu yaparken bile bir gün içinde bilgisayarla ilgili çok şey öğreneceksiniz. Sonra da bir araştırın bakalım bilgisayar kurslarını. Halk Eğitim Merkezleri her türlü eğitimde sınırsız olanaklar sağlıyor mesela. Zamanla size teknolojide meydan okuyan bu bacaksızlara da gereksiz yere minnet etmeyin!

Yine bu genç kızın yaşıtlarına ve kendisinden daha genç olanlara öğüdü: Her zaman bizi seven, bizden vazgeçmeyen ailelerinizi yarı yolda bırakmayın. Özellikle de annelerinizi. Günlerini evde size yemek yaparak, arkanızdan yatağınızı, pisliğinizi toplayan bu meleklerin kendilerini oyalayacak, zevk alacakları işlerle boş zamanlarını değerlendirmeleri ve deşarj olmaları gerekir. Siz de lütfen onların sevdiği şeylere karışmayın. Onlara destek olun her zaman. Çünkü siz daha kundakta ya da poponuzda bezinizle gezinirken o melekler başınızdan bir dakika ayrılmadılar, attığınız her adımda yanınızda durup düşmenizi engellediler.

Sonsöz olarak değerli blogculara sesleniyorum: Eğer olur da bu yazıyı okursanız, lütfen anneme "yeni yazın çok güzel şekerim. Ayy! reçellere de bayıldıım. Patlıcan kurutmayı biz de yaparız." şeklinde mailler atın, hatta annemin telefon numarası sizde varsa lütfen telefon edin. Çünkü kendisi şu an bloğunu kapatma kararı aldı ve ben onla barışmak için onu ne kadar kucaklasam öpücüklere boğsam da vazgeçmeye niyeti yok gibi.

Anneme sonsözüm: Evet, kızın yine bu yazı işini abarttı ve destan çıkardı ortaya. Ama sen de anla artık anne, bu blog senin... Sen olmayınca ortaya böööööyyle destanlar, efsaneler çıkıyor. Bu blog alemi sen olmadan çekilir mi? Zaten benim bloğumu da ziyaret eden bir tek sen varsın. Şimdi ben de ilk ve tek izleyicimi kaybediyorum. ANNE LÜTFEEEENNN BLOĞUNU KAPATMAAAAAAAAA!!!